‘Het is een wonder dat nog steeds de vieringen in de OSG plaatsvinden. Daarbij te bedenken dat we 25 jaar bestaan en nog nooit zonder dak boven ons hoofd zijn geweest. Geen eigen “kerkgebouw”, gelukkig niet! Het geeft mij een vrij- en bevrijd gevoel. Christus volgen is niet gebonden aan een gebouw, maar mijns inziens gebonden aan mensen. De schepping gaat door, God werkt in mij en ik voel mij steeds vrijer worden. Het is zo heerlijk om je diepste gevoelens te kunnen delen met vrienden. Dit gebeurde in de agapè kringen en nog met ontmoetingsavonden.’
‘Oecumenische Streek Gemeente, kweekvijver voor de ziel, een Godswonder wat ik mee mag maken en mee mag nemen, zolang ik leef.’
Ilonka
‘De OSG was en is tot op heden een keerpunt in mijn leven.’
‘Steeds weer een bron van inspiratie waar ik te horen krijg dat ik zijn mag wie ik ben met alles wat ik ben en wat ik niet ben. Een plek waar ik steeds weer op adem kan komen en waar ik in gesprek mag zijn met mensen die de liefde en het goede groot proberen te maken.’
‘Woorden van Stephen, het is goed altijd naar je bron terug te keren, geven mij kracht en richting in mijn leven evenals zijn vele wijsheden, ontvangen tijdens de avonden waarbij hij ons uitnodigde alsook de vele wijsheden van de vrienden en vriendinnen die zich door Stephen hebben laten inspireren. Kortom, de OSG was en is een bijzondere plek voor mij waar mij leven in nood veranderde en nog steeds weer verandert in een gelukkig leven samen met vrienden.’
Job
‘Ik heb in praktisch alle werkgroepen meegedraaid. Uiteindelijk is leefgemeenschap ‘De Bondgenoot’ onze grootste werkgroep geworden. Een bestemming die helemaal in de lijn lag van onze geloofsbeleving binnen de OSG en die praktisch mogelijk bleek. Een keuze en een cadeau, waar we tot op de dag van vandaag heel erg dankbaar voor zijn!’ Erna
‘Met grote dankbaarheid kijk ik terug, nu ik al enige tijd in Meppel woon, op een mooie periode van mijn leven in de OSG. Daar was ik welkom, daar werd ik gezien en geïnspireerd, daar werd ik een vriendin en opgenomen in de vriendenkring, daar mocht ik mijn mens-zijn gestalte geven. En ook nu is het nog steeds een voorrecht om te mogen voorgaan in de OSG en gestalte geven aan hetgeen ik zelf heb ontvangen.’ Tineke
‘Ik leerde ook (als voorganger, een paar keer per jaar) dat een kerkdienst een viering kan zijn. ‘Viering’ was een woord wat in mijn besef nog alleen bij hoogfeesten, of bruiloften of bij dopen of bij het avondmaal werd gebruikt voor een dienst… Ervaring, leven, (confronterende) leermomenten enerzijds en geloven en vertrouwen anderzijds werden zo voor mij dichter bij elkaar gebracht. Ook het voorgaan werd ‘lichter’ of ‘feestelijker’, ook persoonlijker en concreter. Ik waardeerde zeer dat er als bouwsteen naar de zondagse viering altijd eerst een warme ontmoeting was met een liturgiewerkgroep, waar je inspiratie met elkaar kon delen. Waardoor je echt samen kunt vieren en elkaar dragen kunt. Natuurlijk moest ik daarin nog veel leren (gesloten als ik soms kon zijn), het blijft ook een leerweg, maar ik ben er wel érg blij mee!’
Arie
‘De dag dat ik Stephen Boonzaaijer voor het eerst hoorde preken zal ik nooit meer vergeten. Er werd bij mij van binnen een snaar geraakt, die nog steeds natrilt. Hij sprak mij zo intens aan.’
Mirjam
‘Later mocht ik ook de gemeente begeleiden (een droomwens!), eerst op een elektronisch instrument en later op het Kistorgel, waar ik nog steeds heel blij mee ben. Het daagt uit om goed te spelen en voldoet voor de begeleiding van onze vriendenkring. De diverse werkgroepen met Elisabeth, Mirjam e.a. hebben veel voor mij betekend. Ik ben er een open mens van geworden. Ik ben meer voor mij zelf in beeld gekomen.’
Jan
‘Ons gingen de ogen open, wij zagen de Bijbel door een ander licht beschenen. Voor ons brak een tijd van relationeel geloven aan. Voor mij, Hanneke, was geloven altijd toen en daar en dat veranderde in hier en nu. Mijn leven werd anders in contact met Stephen en Maria. Ook ik, Jan, veranderde. Wij zaten bij de eerste catechisatiegroep en kregen enorm veel nieuwe inzichten voorgeschoteld. Met Pinksteren 1979 deden wij met 40 mensen belijdenis, een geweldig feest!’
Jan en Hanneke
‘Het zal Pinksteren 1983 geweest zijn dat in de dienst in de Immanuelkerk Stephen Boonzaaijer, tijdens de preek zijn zwarte toga uittrok en er een witte te voorschijn kwam. Deze had hij gekregen van vrienden. Het was/is voor mij zo ’n bijzonder moment dat ik wel op de stoel wilde klimmen van vreugde met het verlangen om met die man verder te gaan. Nog steeds als ik daar aan denk voel ik me diep geraakt. Een opstandings gebeuren!!!’
Anekdote Joop